دل از من بردی ای دلبر به فن آهسته آهسته              

تهی کردی مرا از خویشتن آهسته آهسته  

کشی جان را به نزد خود زتابی که افکنی در دل            

بسانی که میتابد رسن آهسته آهسته  

تو را مقصود آن باشد که قربان رهت   گردم             

ربایی دل که گیری جان زمن آهسته آهسته

چو عشقت در دلم جا کرد و شهر دل گرفت از من           

مرا آزاد کرد از بود من آهسته آهسته  

به عشقت دل نهادم زین جهان آسوده گردیدم             

گسستم رشته جان را زتن آهسته آهسته  

ز بس بستم خیال تو تو گشتم پای تا سر من             

تو امد رفته رفته رفت من آهسته آهسته  

سپردم جان و دل نزد تو و خود از میان رفتم                

کشیدم پای از کوی تو من آهسته آهسته   

جهان پر شد ز حرف فیض و رندیهای پنهانش               

شدم افسانه هر انجمن آهسته آهسته

فیض کاشانی